Bekende antibiotica die de remming van de celwand tegen gaan zijn Oxacilline en Ampicilline. Deze antibiotica dringen de cel wand door van de bacteriën, deze celwand van bacteriën bestaat voornamelijk uit peptidoglycaan. Deze ketens verstevigt de wand van de cel en geeft er vorm aan. De cel wand bestaat uit een 3d netwerk van allemaal polysacharideketens met steeds 2 afwisselende aminozuren namelijk N-acetylglucosamine (NAG) en N-acetylmuramic acid (NAM). ^[5][6]

 Afbeelding: schematisch overzicht van de peptidoglycaan laag

De antibiotica die de cel wand kunnen aanvallen hebben een betere werking op micro organismen die actief kunnen delen dan op micro organismen die niet kunnen groeien of delen.  De antibiotica die invloed heeft op actief delende cellen bevat een belangrijke chemische structuur, namelijk een β-lactam ring.

Afbeelding 4: Beta-lactam structuur ^[7]

Deze ring in de antibiotica voorkomt dat cellen tijdens de aanmaak van de celwand er voor zorgen dat  er geen peptidoglycaan netwerk kan worden gecreëerd. Waardoor de cel zeer onstabiel raakt en wordt gelyseerd door osmotische druk. Dit komt omdat de penicilline ongeveer dezelfde structuur heeft als het peptide D-Alanyl-D-alanine dat betrokken is bij het maken van de crosslinking in het 3d netwerk. Het penicilline doet zich voor als substraat voor het transpeptidase enzym maar zorgt ervoor dat het enzym niet kan werken door de beta-lactam ring. Hierdoor kan er geen crosslinking ontstaan en zal de cel zeer instabiel worden en uiteindelijk lyseren. Omdat de lichaamseigen cellen geen peptidoglycaan bevatten zal dit geen invloed hebben op menselijke cellen. ^[8]